Η διακίνηση των ασθενών στη χώρα μας μεταξύ των φορέων, γίνεται κατά κύριο λόγο άναρχα, χωρίς ίχνος προγραμματισμού και συνεννόησης μεταξύ των εμπλεκομένων υπηρεσιών, με τους γιατρούς να κατέχουν τον πλέον σημαίνοντα ρόλο στην παραπάνω διαδικασία.
Με την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας να βρίσκεται σε εμβρυϊκό επίπεδο επί σειρά ετών και με τις κάθε είδους ευφάνταστες εξαγγελίες να μένουν στα συρτάρια των υπουργικών γραφείων, ο ασθενής ακόμα κι αν πάσχει από το πιο απλό νόσημα, καθίσταται έρμαιο του αμείλικτου ιατροκεντρικού συστήματος που αναπαράγεται με περισσή μαεστρία από τους εκπροσώπους της εν λόγω συντεχνίας.
Σε ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας που προσχηματικά πλέον προσφέρει δωρεάν υπηρεσίες προς τους πολίτες, αποτελώντας κατ’ ουσίαν το κέλυφος της άσκησης ιδιωτικού έργου από πολλούς «επίορκους» γιατρούς, έχει πια χαθεί η εμπιστοσύνη της κοινής γνώμης και μαζί μ’ αυτήν το στίγμα του δημόσιου χαρακτήρα του, που επιμελώς κάποιοι του αφαίρεσαν με… χειρουργική ακρίβεια. Κερδισμένοι βέβαια είναι οι επιχειρηματίες της υγείας που βλέπουν τα κέρδη τους, ειδικά τα τελευταία χρόνια να έχουν εκτοξευθεί στα ύψη, επιβαρύνοντας σημαντικά τον οικογενειακό προϋπολογισμό.
Και ενώ το ελληνικό ΕΣΥ εμφανίζεται (κατ’ επίφασιν ) ως δημόσιο, το βρετανικό αντίστοιχο σύστημα υγείας, σύμφωνα με την εφημερίδα «The guardian» της περασμένης Παρασκευής, επιχειρείται από την κυβέρνηση του κ. Κάμερον, για πρώτη φορά να διοικηθεί σύμφωνα με το δίκαιο του ανταγωνισμού. Ένας γιατρός δηλαδή, δε θα μπορεί να στέλνει τους ασθενείς στο τοπικό νοσοκομείο, αν πρώτα δεν ζητήσει προσφορές και από τα ιδιωτικά νοσοκομεία, αλλιώς θα κινδυνεύσει να τιμωρηθεί.
Εύλογα, προκύπτει το συμπέρασμα, ότι ειδικά ενόψει των εξαγγελθεισών μειώσεων κατά 4% ετησίως για τα επόμενα χρόνια των εξόδων του βρετανικού ΕΣΥ, κάποιες ιδιωτικές εταιρείες μπορεί να υποστούν ευχαρίστως τον πρώτο καιρό ορισμένες ζημίες, ώστε να προσελκύσουν τους διεκδικούμενους ασθενείς, μέχρι τα δημόσια νοσοκομεία να αφυδατωθούν οικονομικά και στη συνέχεια να ανεβάσουν τις τιμές τους δρώντας μονοπωλιακά.
Από τα παραπάνω, βλέπουμε μια κοινή συγκεκαλυμμένη πρακτική ενίσχυσης της ιδιωτικής υγείας σε βάρος της δημόσιας, με θύματα τους μη προνομιούχους πολίτες των δυο χωρών. Η διαφορά, είναι ότι οι Άγγλοι διαπράττουν το έγκλημα πάνω απ’ το τραπέζι…
